Dit gevoel had ik ook bij de kinderboerderij; als ik zag dat er een of twee geitjes waren die om wat voor reden dan ook (vaak hun uiterlijk) minder vaak geaaid werden, voelde ik me intens schuldig en verdrietig. Of op school: als een klasgenootje straf kreeg, had ik het gevoel dat ik straf kreeg. Nu mag het duidelijk zijn dat ik een hoogsensitief persoon ben. En dat heeft twee kanten. Als kind vooral heb ik daar veel en vaak last van gehad. Gelukkig had ik een lieve (hoogsensitieve) moeder die mij goed begeleidde en waarbij mijn emoties geaccepteerd werden. Nu als volwassene zijn mijn emoties en waarnemingen stabieler, maar toch merk ik dat ik anders reageer dan de gemiddelde volwassene.

Ik zie de wereld als een energieveld. We bewegen ons wel los van elkaar, maar horen ook bij elkaar. En reageren dus op elkaar. Denk er maar eens overna.. als je je buurvrouw tegenkomt bij de voordeur, en ze groet je niet.. dan voel je je niet helemaal op je gemak. Er zullen een hoop mensen zijn die dan gewoon hun schouders ophalen en verder gaan, en dat is ook best handig om te overleven in onze wereld, maar toch werkt het niet helemaal zo. Let er maar eens op.. de volgende keer dat er zoiets gebeurd, reageer jij daar gelijk op. Ook al zeg je niks of vergeet je het gelijk weer. Je dag zal er anders uitzien en je stemming zal anders zijn dan wanneer het niet gebeurd was. En dit soort momenten zijn er heel vaak… in de supermarkt bijvoorbeeld, als iemand voordringt of als de caissière je niet aankijkt. Als je bijna een fietser aanrijd omdat die zijn hand niet uitsteekt. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te bedenken. Het zijn allemaal momenten waarop we uit contact treden, en daarmee raakt ons energieveld, en dus onze wereld, uit balans.

Jammer genoeg leren veel kinderen vanaf hun eerste kennismaking met onze wereld om vooral niet in contact te treden. Ik ken mensen die een baby zien en dan concluderen dat “er nog niks bij zit”, of dat “het nog niks is”. Maar als je het aan mij vraagt is er niks méér bezield dan een baby. Baby’s kunnen nog niet praten zoals wij, maar ze doen het wel, en ook de hele tijd. Hun hele lijfje doet mee, en laat je weten of ze blij, moe, boos, hongerig of verdrietig zijn. Maar de mensen die hun baby dus als “nog niks” zien, zullen deze signalen nooit (helemaal) oppikken en het dus ook niet begrijpen als hun baby begint te huilen (want hij heeft toch net gegeten?) en daar ook niet op reageren. Ze erkennen de baby dus niet als mens. Wow… dat is heftig! En toch gebeurt het heel vaak.

Waarom maken kinderen van ongeveer 2 1/2 jaar zoveel stampij? Waarom verzet een puber zich tegen zijn ouders? Omdat we vanaf onze eerste ademteug (en eigenlijk al vanaf de conceptie) volwaardige mensen zijn, en dat vaak niet erkend word. Hoe voelt het als jij verteld dat je ergens pijn hebt, en iemand tegen je zegt dat je je niet zo aan moet stellen? Of wanneer je aangeeft iets wat een ander doet niet prettig te vinden, maar ze gaan er gewoon mee door?

Dat doet pijn, intens veel pijn. Het raakt je diep in je ziel, en je raakt uit balans. Als dit te vaak gebeurt kan je psychisch behoorlijke schade oplopen. Helaas loopt iedereen wel enige vorm van schade op, de een meer dan de ander. Het is zo ontzettend belangrijk om iedereen die je tegenkomt echt te zien.. pas dan zal je echt contact ervaren, en gaat alles om ons heen weer stromen. Spanning voelt iedereen. Maar liefde ook.

Om terug te komen op de madeliefjes.. als ik tegenwoordig een kruid pluk, bijvoorbeeld om een zalf mee te maken, dan vraag ik eerst om toestemming. Ik voel dan aan de energie van de plant of het mag of niet. Zo niet, laat ik de plant met rust. En zo werkt het ook met mensen en dieren.