Dit blog is geschreven door Alice Rowaan, de moeder van Naomi en dus de oma van haar dochtertje.
Nieuwe tijden?
Zojuist las ik het blog van Naomi over de door haar geconstateerde generatiekloof tussen de huidige en de vroegere mama’s. Het grappige is dat ik meteen dacht: “O, er is niets nieuws onder de zon.” Want ook toen ik zelf, in 1988, net moeder was geworden, kreeg ik op alle mogelijke tijden en van alle mogelijke mensen advies. Daar zat heel zinnig advies bij als: “Troost maar goed hoor, je kunt ze niet verwennen”, maar ook heel onzinnige commentaren: “Dat gele druppeltje dat uit z’n oogjes komt, betekent dat jouw melk te vet is.” Tja, en destijds kon je het nog niet even snel googelen, dat klopt. En: mijn moeder op haar beurt kon dat als kraamvrouw in 1963 natuurlijk ook niet, en wat kreeg ook zij? Juist: advies van alle kanten!
Vier generaties, compleet met kloof!
Zelf onderscheid ik vier generaties: die van mijn oma’s, die van mijn eigen moeder, die van mezelf en die van de huidige kersverse mama’s, van Naomi dus. Ik ben geboren in de jaren zestig, net rond de invoering van de pil. Dat betekent, dat mijn ouders -anders dan hun eigen ouders-, in principe konden kiezen hoeveel kinderen ze wilden krijgen, en wanneer ongeveer. Ze zijn dus niet verrast door de komst van mij en mijn twee broers. En zelf heb ik natuurlijk ook de eigen vrije keuze kunnen maken.
Kinderen moet je alleen zien, niet horen
Het is waar dat de oudere generaties, die van mijn oma’s en nog verder terug, maar moesten zien hoe zij het redden met de komst van veel kinderen, en ook dat aan die kinderen niet veel werd gevraagd. Er was weinig aandacht voor de ontwikkeling van een kind, en vaak ook weinig inlevingsvermogen bij de ouders. Deze houding veranderde voor het eerst in de jaren vijftig. Revolutionair was de uitspraak van kinderarts dr. Spock (nee, niet die van Star Trek!) dat je een huilend kind hoorde te troosten en dat discipline niet het voornaamste principe binnen de opvoeding hoorde te zijn. Ook vond hij dat “ouders meer weten dan ze denken te weten”, dus dat ze het beste op zichzelf konden afgaan. Sinds Spock zie je dat de oude visie in de loop van tientallen jaren wordt vervangen door de veel kindvriendelijker nieuwe. Echt, de mening van dr. Spock werkt zelfs nu nog door!
Informatiebronnen
Wat de huidige tijd zo fijn maakt, ook voor oma’s, is dat je zo ongeveer altijd en overal alles wat je maar wilt weten kunt opzoeken, en wel binnen een paar muisklikken. Dat maakt erg veel uit wanneer je als nieuwe moeder advies krijgt en niet weet of het zinvol is of niet. Dat kijk je namelijk simpelweg meteen even na. Om die reden hoef je je wat minder aan te trekken van al dat goedbedoelde commentaar. Maar er is ook een nadeel, en dat is levensgroot: er is zoveel informatie beschikbaar dat je er vaak door wordt overspoeld, en bovendien weet je vaak niet zeker wat daarvan betrouwbaar is en wat niet. In dat opzicht is het probleem juist groter geworden.
Zelfvertrouwen
Ik denk zelf dat er altijd adviezen zullen zijn van oudere mensen aan jonge ouders. Ehm…….ik heb er zelf ook eentje: Lieve jonge vaders en moeders, zoek zoveel mogelijk informatie over praktische zaken zelf na op het internet en in boeken, en vraag vrienden en kennissen. Ga grasduinen bij webwinkels en vergelijkingssites als je een goed wipstoeltje zoekt of de beste soort luiers. Wat je vindt, kun je checken en met elkaar vergelijken, en dan kun je een keuze maken. Wat de opvoeding betreft zou ik zeggen: Laat je kindje zélf de belangrijkste informatiebron zijn. Kijk goed, luister goed, en probeer gewoon uit waar je dochter of zoon het gelukkigst mee lijkt te zijn. Is het kindje al wat groter, vraag het dan gewoon om z’n mening, ze weten echt al heel jong wat ze fijn vinden en wat niet. Op die manier kom je er door uitproberen achter wat je het beste kunt doen, en zal je zelfvertrouwen als moeder of als vader met je kindje meegroeien. En zijn er échte problemen waar je niet uitkomt? Zorg dan dat je een goed individueel advies van een deskundige krijgt. En niet van..tja…zomaar een oma.
Ik ben benieuwd wat jullie vinden van mijn visie, en hoe jullie het gewoonlijk aanpakken met je kind(eren). Willen jullie me dat eens laten weten? O, enne…ik wil graag worden aangesproken met “jij”. Zó oud ben ik namelijk nog niet….
