Het is half vier ’s nachts als de weeën beginnen. Het is mijn eerste kindje, en ik heb al weken voorweeën die me misleiden, omdat ik niet weet hoe het voelt.

Maar dit… dit zijn onmiskenbaar echte weeën. Ik kan ze met geen mogelijkheid negeren. Vanaf dat moment slaap ik niet meer en vang ik de weeën op. Eerst gaat er nog van alles door me heen; nieuwsgierigheid, spanning, liefde, onzekerheden.

Stroomversnelling

Tegen de tijd dat ik opsta komen de weeën al om de tien minuten en krijg ik nauwelijks mijn ontbijt  achter mijn kiezen. Alles komt ineens in een stroomversnelling, en ik verlies steeds meer het besef van tijd. De verloskundige komt, hoera, ik heb al drie centimeter ontsluiting! Dan gaat ze weer, ik moet nog geduld oefenen.

Weeënstorm

Het zet nog net niet helemaal door, en ik heb veel “stormachtige” weeën. lk heb veel gelezen over hypnobirthing, en over het accepteren van de pijn. Het schijnt dat je dan pijnloos kunt bevallen. Ergens herinner ik me nog vaag hoe je dat het beste kunt doen, maar de weeën komen nu om de drie minuten, en ik heb geen duidelijke “eigen” gedachten meer.  De verloskundige komt weer. Ze vraagt of ze mijn vliezen mag breken. Ik stem in. Het voelt raar, een warme golf. Vanaf dat moment worden de weeën zo heftig dat ik me af en toe even geen raad weet en ze me volledig overspoelen.

In bad bevallen

Ik heb bewust gekozen voor een bevalling in bad. Het bad staat al een tijdje klaar en ik ga in het water zitten. Ik heb nu tien centimeter ontsluiting, maar geen persdrang. Ik merk dat ik me geen raad weet met het persen; ik weet nog helemaal niet hoe dat moet! En op dat moment komt alles van de afgelopen negen maanden samen, de onzekerheden en nieuwsgierigheid, de oerkracht van het vrouwelijk lichaam, de schoonheid van het leven en ook de angst voor de dood.

Gericht persen

Ik leer vanzelf hoe het moet. Ik zit op mijn knieën in bad, en leun op de rand met mijn borst en hoofd. Deze houding is heel goed. De zwaartekracht werkt mee, en je hebt min of meer houvast, dat geeft je controle. Het gaat goed zo, zonder ingrepen en zonder pijnbestrijding. Op het eind wordt het nog even heel spannend,  mijn dochter komt  vast te zitten. Zonder op een wee te wachten pers ik een paar keer, en: ze is er!

Ik draai me om en daar drijft mijn prachtige meisje in het water, heel stil en rustig. Ik neem haar in mijn armen en we kijken elkaar aan. Ik kan niet beschrijven hoe mooi het is om eindelijk het wezentje dat de afgelopen negen maanden in je buik geleefd heeft, vast te houden, te voelen en aan te kunnen kijken.

Na de geboorte

De navelstreng laten we op mijn verzoek uitkloppen voordat hij wordt doorgeknipt. Zo krijgt mijn dochter nog bloed uit de navelstreng zo lang als die nog klopt. Uit dat bloed krijgt ze ook zuurstof, en zo heeft ze nog even respijt voordat ze volledig is aangewezen op haar eigen ademhaling.

En dan is het zover: de navelstreng wordt doorgeknipt. Voortaan zijn we twee aparte mensen, moeder en dochter!

Terugblik

Tijdens een bevalling ben je meer verbonden met het leven en meer verbonden met de dood dan je verder zal zijn tijdens je leven. De pijn, ik ga er niet over liegen, daar word je volledig door overmeesterd. Maar ik heb dat positief ervaren; het geeft je tegelijkertijd de kracht om het te doen. Wat ik vanaf het begin van mijn zwangerschap zeker wist, is dat ik thuis en in bad wilde bevallen. In bad bevallen heeft vele voordelen, zo is het warme water verlichtend, verloopt de bevalling meestal sneller in bad, en is het voor de baby een meer natuurlijke overgang van het vruchtwater in mama’s buik naar mama’s buik in het water. Ik ben daarom heel blij dat het voor mij mogelijk was om het op deze manier te doen.

Ik kijk terug op een goede bevalling. Mijn bevallingsverhaal bevalt me, zogezegd. Ik ben bevallen op een manier die bij mij paste: natuurlijk, op eigen kracht, in een houding van mijn keuze, en thuis en in bad. En mocht ik ooit nog een kindje krijgen, dan zou ik het weer zo doen.